تقاضای روزافزون برای بازدهی بالاتر و ابعاد کوچکتر یک انگیزه مضاعف برای پیشرفت در زمینه توپولوژی های مبدلهای سوئیچینگ از جمله باک، بوست، فلای بک، فوروارد و … بوده است. الزامات مربوط به کوچک کردن ادوات الکترونیک قدرت همراه با تقاضا برای چگالی توان بیشتر از طریق روشهای نوآورانه محقق می شود.
توپولوژیهای سنتی مبتی بر کلیدهای MOSFET از طریق توسعه کلیدهایی که برای کار با تلفات سوئیچینگ کمتر در فرکانسهای بالاتر طراحی شده اند به این خواسته ها پاسخ داده است. طی چند سال گذشته ، ظهور کلیدهای با باند پهن (WBG) که قادر به کار در فرکانس های کلیدزنی بالاتر هستند، حرکت به سمت راندمان بالاتر و بسته بندی کوچکتر را تسریع کرده است. ادوات مغناطیسی پلانار (مسطح) جایگزین ترانسفورماتورها و سلف های سنتی در برخی از این کاربردهای با فرکانس بالاتر شده اند.
این پست به دو سوال در این زمینه پاسخ کوتاهی ارائه می دهد: تفاوت بین ادوات مغناطیسی سنتی و پلانار چیست؟ چگونه ادوات مغناطیسی مناسب را برای کاربرد خود انتخاب و استفاده کنیم؟
ترانسفورماتورهای پلانار و ترانسفورماتورهای سوئیچینگ عادی
یک ترانسفورماتور سوئیچینگ سنتی (شکل ۱) شامل سیم پیچهای اولیه و ثانویه است که روی یک بوبین و هسته فریت پیچیده شده است. برای جداسازی سیم پیچ ها از عایق سیم و نوار استفاده می شود. بوبین و پیکربندی هسته توسط توپولوژی مدار تعیین می شود.
شکل ۱: مربوط به ساختار ترانسفورماتورهای سوئیچینگ سنتی که برای کاربرد ۱۰۰ کیلوهرتز طراحی شده است.
شکل ۲: ترانسفورماتور پلانار که برای فرکانس ۷۵۰ کیلوهرتز طراحی شده است.